Witaj na stronach niepije.com.pl

[Krzysztof]

[dziadziunio]

[Mietek]

Werka,
byłem zdruzgotany dosłownie tym, co myślałem o sobie idąc na pierwszy mityng.
Co ja powiem na temat mojego charakteru, którego sam tak dobrze nie znałem, co powiem o piciu, co powiem o swoim życiu, o uczuciach których nawet nie potrafiłem nazwać. Okazało się że nie powiedziałem nic. Natomiast mocno wsłuchiwałem się w to co mówią inni. Co więcej przekładałem wypowiedzi innych, na swoje życie.
Wtedy dopiero zacząłem, powtarzam zacząłem rozumieć na czy ten cały wic polega.
Zresztą bardziej doświadczeni, mówili mi i ja to przekazuję; wyjmij watę z uszu, wsadź ją sobie do gęby.
Znaczy to żebym słuchał, dowiadywał się o co w tym całym bałaganie chodzi, natomiast żebym nie prawił czasem pierdół, które do tej pory głosiłem.
Bo wyszło szydło z worka. To co do tej pory było głoszone przezemnie można włożyć nawet nie między bajki, a lepiej wyrzucić od razu do śmietnika.
I wcale nie potrzebowałem też posiadać umiejętności kontaktowania sie z ludźmi. Ci sami ludzie kontaktowali sie ze najpierw ze mną, a potem to już samo prawie przyszlo że ja z nimi.
Czuwaj dalej, pozdrawiam

[dziadziunio]

[kukuś]

Werka , Ty najlepiej juz teraz za duzo nie myśl
Rób swoje - nie pij i pędż do AA , a jak wrócisz , to potem sobie nad soba pomyślisz .

[bodziu]

[piotreka]

[kajadda]

Wercia ... ja jak poszłam pierwszy raz na terapię grupową... siedziałam w kółeczku inni wydawali się rozluźnieni, znali się już, opowiadali o swoich problemach... a ja byłam tak spięta że bałam się poruszyć... nie wspominając już o tym że słowa to by mi przez gardło nie przeszły... początki sa trudne... zawsze.. każdy kiedyś zaczynał...

[wercia]

Z tą moją fobią społeczną to nie żaden pic czy wykręt, krótko się znamy i oczywiste jest że wielu z Was może odbierać to na różne sposoby, zwłaszcza że z pewnością nie jedno już widzieliście i słyszeliście. Podkreślam że te obawy nie dotyczą tylko AA, paraliżujący strach przed kontaktami z innymi mam w każdej sferze stosunków międzyludzkich czy to towarzyskich czy formalnych czy jakichkolwiek innych. Wielką nadzieję pokładam w trzeźwości, że ona pozwoli mi uporać się z moimi problemami psychicznymi. Zrozumiałam że ona jest podstawą do wszystkiego. Nie oceniajcie mnie zatem zbyt surowo w tych moich lękach i niby "wykrętach" bo nie jest moją intencją mydlić oczy Wam czy sobie samej. Z Waszych wypowiedzi widzę że nie muszę "na dzień dobry" zabierać głosu i jest to dla mnie bardzo cenna informacja, dziękuję
Oglądałam wczoraj wieczorem program o Dniach Skupienia w Wiśle i poczułam się po nim raźniej. Jednym z bohaterów był chłopak który jeszcze nie do końca odnajdywał się w nowej rzeczywistości a mimo wszytko tam był i spotkał się ze zrozumieniem i życzliwością.
Z resztą koniec biadolenia, następnym razem odezwę się z relacją z mitingu. Trzeźwienie to nie tylko zaprzestanie picia, lecz (jak już się zdążyłam zorientować) gruntowna zmiana siebie i swojego życia. Czas zatem stawić czoło lękom:)

Pozdrawiam wszystkich w ten upalny dzień!

[Franiu]

wercia,

Tu nikt nikogo nie ocenia,nie osadza,kazdy dzieli się swoim doswiadczeniem w temacie,każdy z nas przechodził to samo co Ty teraz,niskie poczucie wlasnej wartości skłanialo nas do odizolowania sie na trzeźwo od li=udzi,jednak z czasem to sie zmienia,uczestnicząc w mityngach sama zobaczysz jak będzie sie wszystko zmieniało co było do tej pory nieśmiałości,nauczysz sie pomalutku mówic o sobie,nikt nie jest geniuszem,do wszystkiego trzeba dojrzeć,dlatego pisz jak najwiecej i wyrzucaj z siebie niepotrzebny balast,przyniesie to Ci ulgę,kto jest w stanie Cię zrozumieć jak nie drugi alkoholik,

[kajadda]

[dora]

[wercia]

Kajadda, Dora i wasze lęki witajcie
W kupie raźniej a i może mniej straszno

Kiedyś byłam wesołą i towarzyską osobą.... nawet nie zauważyłam kiedy z takowej stałam się zahukaną i zakompleksiona istotką co to bliźniego swego boi się jak diabła rogatego. Ten strach przed ludźmi tak mnie obezwładnia że nie stać mnie na poprowadzenie nawet najprostszej konwersacji, mam totalna pustkę w głowie. Najbardziej stało się to widoczne gdy poszam do pracy. 2 prace, 2 szefów i wszędzie to samo : "Wercia wreszcie zaskoczyła" czy "Jakież błyskotliwe spostrzeżenie" - tak zostałam przez nich podsumowana gdy jakims cudem udało mi się "zabłysnąć" podczas zwykłej, grzecznościowej rozmowy o przysłowiowej d*** Maryny. Niech to da Wam obraz tego jak jest tragicznie.
Zachodziłam w głowę co się stało z tamtą wygadaną, otwartą dziewczyną jaką kiedyś byłam. Przeanalizowałam ostatnie lata mojego życia i stawiam na 2 przyczynki:
1. tkwiłam w toksycznym związku (odizolowana od ludzi, pozbawiona możliwości decydowania o sobie i narażona na ciągły stres)
2. regularnie otumaniałam się i odmóżdżałam alkoholem
Problem nr. 1 rozwiązałam pakując się pewnego dnia i wyprowadzając setki km. Ucieczka nie jest najlepszym sposobem rozwiązywania problemów ale często jedynym.
Historię mojego zmagania się z problemem nr. 2 znacie na bieżąco.
Nie wiem do czy te moje działania doprowadzą mnie do takiego stanu w jakim chciałabym siebie widzieć ale napewno wyjdą mi na dobre. I kto wie, może pewnego dnia nikogo już nie będzie dziwić że Wercia "wreszcie zaskoczyła" a ja przestanę unikać ludzi?

Powyrzucałam sobie troszkę i faktycznie jakbym troszkę lżejsza była. Dziękuje Franciszku

[kajadda]

wercia, Ty jesteś jeszcze bardzo młodziutka... wszystko pokonasz... wszystko wróci do normy... życie przed Tobą....!!! Wybierz się do psychologa... psychiatry oni leczą fobie społeczne ... no i alkoholizm... zajmij się sobą to poprawi Ci się komfort zycia szybciutko

[Franiu]

wercia,

Przemiana swoich wartości w zyciu to długotrwały proces,to ciężka praca,tak samo jak wychodzenie z choroby,ciągłe zmiany i ciągla praca nad sobą,ani na chwilę nie mozemy zapominac kim jesteśmy,mając w pamięci cały balagan swojego zycia,trzeba sie z nim rozliczyć,wowczas ta droga stanie sie ciut łatwiejsza,ale cały czas jednak będzie pod górkę i tylko wytrwałość i chęc zmiany siebie będą przynosic efekty,