Witaj na stronach niepije.com.pl

[boja55]

Pierwszy raz upiłem się w szkole podstawowej,w średniej alkohol towarzyszył mi przy każdej okazji i jak teraz na to patrzę to uzależniłem się w wieku 20 lat.Moja pierwsza praca jako geolog,praca w terenie,gdzie alkohol piłem prawie codziennie.Poznałem dziewczynę, pokochałem Ją,pobraliśmy się,lecz Ona nie wiedziała o tym że jestem alkoholikiem,bo gdy wracałem do domu na sobotę i niedzielę to nie piłem,piłem w pozostałe dni tygodnia jak byłem w pracy.Wreszcie przez alkohol z pracy mnie wyrzucili i było tak jeszcze kilkakrotnie. Zaczęły się ciągi kilkudniowe,pieniądze przepijałem i moja żona podała mnie na przymusowe leczenie.Musiałem stawić się u biegłej sądowej,poszedłem tam pijany i pierwszy raz ktoś w oczy powiedział mi że jestem alkoholikiem.Jak Ona śmiała mi tak powiedzieć,powiedziałem Jej że jest głupia i wyszedłem.Na sprawie o leczenie nie byłem,bo piłem,jednak dwa lata dostałem zaocznie.Pierwszy pobyt w szpitalu na odwyku to wakacje. Był 1988 rok,nie było tam jeszcze terapii,był to czerwiec i miesiąc przeleżałem grając w karty.Przed wyjściem zaszyłem sobie esperal,bałem się i nie piłem pół roku,wreszcie w pracy przez osiem godzin na raty wypiłem pół szklanki wódki obserwując co będzie się działo.Nie działo się nic ,więc poszedłem pić.Zaszywałem się jeszcze dwa razy,ale moje niepicie trwało odpowiednio dwa miesiące,drugie dwa dni.Piłem coraz mocniej,na wiosnę 1992 roku zwolnili mnie z pracy i zaczął się dwuletni ciąg alkoholowy.Nie umiałem pić,ja piłem tylko po to aby się upić,abym padł i choć na chwile o wszystkim zapomniał.Wtedy nie liczył się nikt i nic,liczyło się tylko moje picie.Doszło do mnie ,że jestem skończony,że nie dam rady żyć bez alkoholu i postanowiłem się zapić.Byłem pijany,kupiłem litr wódki, rozlałem do czterech szklanek i wypiłem to.Na drugi dzień się obudziłem i się znienawidziłem,bo nawet nie potrafiłem odebrać sobie życia.Wreszcie organizm się zbuntował,nie miałem siły wstać i iść pić dalej,byłem wrakiem człowieka.Dochodziłem do siebie cztery dni o wodzie i papierosach i o wielkim trudzie dotarłem do szpitala.Musiałem wyglądać strasznie,skoro bez skierowania,bez wywiadu przyjęto mnie na oddział odwykowy. Przeszedłem terapię na której zacząłem się nieśmiało śmiać.Ja zapiłem w sobie wszelkie cechy człowieczeństwa,było we mnie zero wyższych uczuć,a tu zauważyłem że się uśmiecham.Nie wierzyłem że już nie będę pił,był to marzec,moim pragnieniem było nie pić do lata.W wieku 39 lat przestałem pić i nic więcej ze sobą nie robiłem.Nadal pozostały we mnie pijane zachowania,emocje i myślenie.Z każdym rokiem było mi coraz gorzej,nie piłem a czułem się źle.Wreszcie na początku ubiegłego roku przypadkowo zostałem zaproszony na miting AA.Wcześniej po zakończeniu terapii byłem na kilku mitingach AA,ale nic nie rozumiałem,nie podobało mi się.Teraz na miting poszedłem i przeżyłem szok.Pierwszy raz zacząłem mówić o sobie,głos mi się łamał,facet po pięćdziesiątce a w oczach łzy.Chodziłem już co tydzień,było mi źle,ale zacząłem rozumieć o co w tym wszystkim chodzi,zacząłem się widzieć we wspólnocie AA.Zacząłem się lubić,zmieniłem całkowicie moje życie.Właśnie po pięćdziesiątce dzięki Wspólnocie AA zacząłem nowe życie,ale o nim napiszę później

[aneczkaaa]

boja55, dziękuję

[Karlarzysta]

To jest to !

[Mariusz]

boja55
Czekam na dalszą część

[Halinka]

[kajadda]

[Mietek]

[Felicja]

[Franiu]

[jacek78]

boja55,
Fajnie mi się to czytało czyli bardzo dokładnie i przejżyście.Troszke się wzruszyłem Tak z tego czytania, to widze też siebie.Podobnie miałem jak TY.
Cieszę się razem z Tobą, że grupa AA jeste teraz ważna dla Ciebie.U mnie jest podobnie.Ja wiem , że bez wspólnoty AA nie dałbym rady żyć trzeźwo albo wogóle żyć
pozdrawiam

[dora]

Boja 55

[boja55]

Nie piłem już kilka lat i nagle doszło do mnie że zostałem sam.Z synami nie bardzo umiałem się porozumieć,z żoną już w ogóle się nie rozumieliśmy.Ona jako współuzależniona nie potrafiła się odnaleźć a ł mia Jej nie pomogłem bo nie potrafiłem,nie doszło do mnie że Ona też jest chora.Widziałem tylko siebie,mój egoizm osiągnął mistrzostwo świata i użalając się nad sobą świadomie odszedłem w samotność.Niby mieszkałem z Rodziną,przebywałem wśród ludzi,ale tak naprawdę ja byłem sam.Zacząłem zastanawiać się czy opłaci się dalej nie pić,bo jeśli nie piję już tych kilkanaście lat to nie widzę z tego wymiernych korzyści. Dziś wiem że ja tylko nie piłem,lecz zachowania i myślenie nadal miałem pijane.Do dziś nie wiem jak to się stało że ja wytrzymałem bez alkoholu prawie 15 lat.Silnej woli to ja tak za bardzo nie mam,największym swoim wrogiem byłem ja sam,nikt tak bardzo nie potrafił mi zrobić na złość jak ja sam sobie.Wiedziałem jedno,że nie chcę wracać do poprzedniego życia kiedy piłem bo osiągnąłem dno kompletne a nawet więcej,dno i siedem metrów mułu. Zdawałem sobie sprawę że za to co robiłem kiedy piłem powinienem siedzieć w więzieniu,może więc to wszystko powstrzymywało mnie od sięgnięcia po kieliszek,nie wiem.Ta moja wewnętrzna samotność trwała prawie cztery lata i było mi już bardzo źle. Nastąpił całkowity rozpad małżeństwa,bo choć mieszkaliśmy pod jednym dachem to łączyło nas już tylko nazwisko,nie potrafiliśmy już ze sobą rozmawiać.Pierwszy raz sam ze sobą poważnie porozmawiałem,bez użalania się nad sobą.Widziałem swoją przeszłość,pamiętałem o niej lecz widziałem też że leżałem lecz dane mi było podnieść się.Zapragnąłem zacząć życie całkiem od nowa,takie prawdziwe życie i udało mi się, ale o tym następnym razem

[Mietek]

[jarox48]

Witam Cie na forum JANUSZU

[kukuś]