Witaj na stronach niepije.com.pl

[kajadda]

Jak napisałam w temacie byłam abstynentką. Czasami zdarzało mi się napić na imprezie ale symbolicznie...... byłam wrogiem alkoholu. Ojciec alkoholik sprawił że chciałam być inna niż on. Tak też było. Wydawało mi się że radzę sobie świetnie, nad wszystkim panuję, nie ma sytuacji z której nie znalazłabym wyjścia, odcięłam sie od emocji dzięki temu nikt mnie nie mógł zranić a to co w środku chowałam za pancerną skorupą... i jakoś było. Sytuacja zmieniała się jakieś 3 lata temu ....moja skorupa już nie mieściła tych skrywanych emocji.... z różnych trudnych powodów byłam coraz bardziej nerwowa.... ale dalej "świetnie" sobie radziłam. Stało się ojciec zachorował i zmarł. Okazało się że ja bez niego nie mogę żyć tak jestem współuzależniona..... żyłam jego życiem.... stał się koniec czegoś czego nie rozumiałam. Pewnego dnia nie wstałam z łóżka.... nie miałam siły nie było sensu, nic nie wiedziałam, nad niczym nie panowałam i nie radziłam sobie. Leki które połykałam tylko trochę uśniezały ten ból więc posiłkowałam się alkoholem. Czułam się coraz gorzej, jeszcze wtedy miałam 2 prace - z jednej zrezygnowałam..... chudłam, nie spałam, nie myślałam o domu rodzinie.... tylko o tym żeby połknąć kolejną tabletke i się napić... żeby poczuć ulgę, żeby nie "bolało". Widziałam podświadomie że to prowadzi do nikąd.... ale nie zastanawiałam się nad konsekwencjami... liczyło się tu i teraz. Chciałam umrzeć. Ukrywałam ten fakt bardzo skrzętnie. Jednego wrześniowego dnia 2009 roku nie umiałam znowu wstać z łóżka. Czułam się jak w jakims horrorze. Pomyślałam o telefonie do przyjaciółki. Jak mi nie pomoże to ze sobą skończę. Pomogła dała mi nr. tel. do terapeuty. Poszłam była to moja ostatnia deska ratunku której się trzymam do dziś. Jestem pod opieką psychiatry, chodzę na terapię.... i mam nadzieję...której wszystkim życzę

[Mariusz]

[guciu]

[Franiu]

[bacha]

[kukuś]

Kajku , przez prawie całe swoje dotychczasowe życie nie byłaś tak naprawdę sobą .
Będąc przy ojcu alkoholiku , uciekałaś i broniłaś się przed jego chorymi zachowaniami , jak najlepiej wtedy potrafiłaś . Stawałaś się twardą , niezależną i na pozór niedostępną osobą . Byłaś aniołem stróżem dla matki i chyba jej jedyną podporą . Radziłas sobie świetnie ze wszystkim , ale Twoje prawdziwe uczucia były pod tą właśnie skorupą , o której mówisz . Z czasem zbierało się ich tam coraz więcej , a skorupa twardniała . Taką byłaś , taką Ciebie odbierali i tak był Tobie dobrze .
Jak sama wiesz , po śmierci ojca zabrakło " pożywki " i wtedy pojawiły się problemy .
Dzięki terapii , która zapewne jest bolesna , odkrywasz powoli siebie prawdziwą i dostrzegasz to co było skrywane , a w tym również i emocje dziecka .
Masz prawo się " dziwić " , nie poznawać siebie , ale myślę że jest to także problem dla Twoich bliskich , bo oni przecież takiej słabej i zagubionej dotąd Ciebie nie znali .
Dlatego i oni muszą się niejako oswoić z tym wszystkim , by móc zaakceptować Ciebie taką jaką naprawdę jesteś .
Resumując uważam , że wszystkim wam potrzebny jest czas , oczywiście mogę sie mylić , ale myślę ,że jedynym lekarstwem jest tutaj prawda , tylko prawda i czas .
Ps.
Wszystko się ułoży , będzie dobrze , jestem z Tobą cały czas .......nie tylko ja zresztą

[Mariusz]

[Franiu]

kajadda,

Kaja,ja mam 59 rok życia,w wieku 56lat rozstałem się z alkoholem,pomimo wieku,nie mówię ze za późno zrozumiałem,nie analizuje tego,widocznie nadeszła ta chwila,teraz cieszę się wolnością od nałogu,nie wracam do tego,czemu dopiero teraz,

[dora]

[guciu]

kajadda

... trzymaj się ... wiesz, że jak coś, to jestem z Tobą ... i wiesz jak mnie znaleźć ...

... pozdrawiam ... Tomasz ...

[guciu]

[guciu]

... pewnie tak ... trudno byłoby nie zauważyć takiej świetlistej postaci jaką jestem ...

... buziak na dobranoc ... T ...

[dora]

A moze lornetke warto zakupic?

[Mariusz]

[guciu]