Witaj na stronach niepije.com.pl

[Namibia]

Witam wszystkich ponownie
Chyba jako jedyna na tak długo osiadłam w poczekalni, stwierdziłam, że chyba już czas opowiedzieć swoją historię. Postaram się streścić jak tylko potrafię.
Jeszcze dodam, że cały czas staram się przeczytać Wasze w całości, niektóre są bardzo długie, więc jeszcze trochę czasu to zajmie. Czytam, bo to dla mnie ważne i chcę Was lepiej poznać
Zatem...kiedy pierwszy raz się upiłam nie pamiętam dokładnie, myślę, że to było mniej więcej w wieku 15 lat, wcześniej to było tylko okazjonalne, tak na smak. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale tak było. Zaczęłam wcześnie, nie była to wina rodziców, dobrze się ukrywałam, a poza tym byłam wzorową uczennicą, więc miałam duży pokład zaufania u rodziny. Byłam nad wyraz dorosła, chyba aż za "dorosła"...
Były też narkotyki, brałam przez rok, może dwa lata, lecz zawsze wolałam alko, więc z narkotyków dość łatwo zrezygnowałam, czasem okazjonalnie jeszcze zapaliłam lufkę, a od ok. 4 lat nie biorę tego świństwa do ust, powiedziałam nigdy więcej i tego się trzymam. Poza tym jak pisałam wcześniej nie było mi trudno z tego zrezygnować.
No dobrze, ale miało być o alkoholu.
Zatem po tym pierwszym upiciu, następowały kolejne. Później znikałam z imprez rodzinnych, które były dla mnie nudne, tym bardziej, że każdy był już podchmielony, tylko nie ja. Spotykałam się ze znajomymi popiłam i dopiero wracałam. Później zaczęłam wykradać się w nocy na popijawy, kiedyś miałam pecha, bo gdy wróciłam siostra mnie przyłapała pijaną w sztok, śmierdzącą wódką z mety. To były czasy liceum, wtedy stałam się jedną z gorszych uczennic, nic mnie już właściwie nie interesowało. Wagary, picie, okazjonalne wciąganie białego, fajki, palenie marihuany. Jak wcześnej wspomniałam z narkotyków zrezygnowałam jakoś w drugiej klasie liceum, wtedy też byłam zagrożona niezdaniem do następnej klasy, ale ogranęłam się i w ciągu 2 tygodni pozaliczałam wszystko i napisałam egzamin klasyfikacyjny. Później niewiele się zmieniło dalej piłam, zero innych zainteresowań.
Po skończeniu liceum poszłam na studia z których po kilku miesiącach zrezygnowałam. Miałam "ciekawsze" zajęcie walenie alko w swoim ulubionym barze, gdzie już wszyscy mnie znali. Rok później podjęłam kolejne studia. Pierwszy semestr ok, na drugim przychodziłam na kacu lub strzeliłam sobie dawkę "leczniczą", na trzecim zaczęłam opuszczać sporo zajęć przestałam się uczyć. Zależało mi na studiach, więc wzięłam dziekankę na pół roku, podczas, której trochę się ogarnęłam, nawet się zaręczyłam. Nadal piłam, ale już rzadziej występowały ciągi. Piłam w mniejszych ilościach, bo byłam na diecie. Z jednego dołka wskoczyłam do drugiego... Dzięki mojemu narzeczonemu z tego drugiego wyszłam, ale znowu zaczęłam więcej pić i to często razem z nim. Wyjechaliśmy na 2 tygodnie na wakacje, nie przypominam sobie dnia, którego byśmy nie popili.

Wróciłam na studia, powtarzałam ten trzeci semestr, piłam sporo, w końcu zerwałam zaręczyny, nie zależało mi (oczywiście były też inne powody, ale nie będę zanudzać).

Teraz cudem jestem na czwartym semestrze i dopiero teraz próbuję się ogarniać.

Filmy zaczęły mi się urywać jakieś 3 lata temu, od jakiś 2 lat piję często sama w ukryciu, ale równie często ze znajomymi, czasem przed spotkaniem zaprawiam się wcześniej w domu. Teraz nie robi mi różnicy gdzie i z kim piję, czy na uczelni, czy pod uczelnią, przed zajęciami, w trakcie czy po nich. Gdy zaczęłam pić to trwało to już kilka dni, od kilku miesięcy wytrzymywałam w abstynencji maksymalnie 4 dni, raz udało się wytrzymać 10.
Niewiele do myslenia dało mi nawet to, gdy po ostrym przepiciu nie mogłam trafić na uczelnie lub do domu, drętwienie ciała, kołatanie serca, zimne poty, nudności i zasłabnięcia.
Ostatnio zaczęłam się nad tym zastanawiać i dlatego trafiłam tutaj. Pojawiła się bezsilność.

Mogłabym wiele o tym wszystkim pisać (Wy pewnie również), lecz nie chcę Was zanudzać, a poza tym wstyd mi, że zaczęłam tak młodo (właściwie jako nastoletnie dziecko) i robiłam takie rzeczy o których na trzeźwo nigdy bym nie pomyślała.


Dzisiaj mam 23 lata i chcę zacząć żyć na nowo. Dzisiaj nie piję.


To była moja historia -Namibia.

Dziękuję za Wasze wsparcie...

[kajadda]

[Wesus]

[Mariusz]

[Mietek]

[kukuś]

[jacek78]

Namibia,

Fajnie że w tak młodym wieku zobaczyłaś swój problem i chcesz nie pić Myśle że gdy tylko będziesz coś w tym kierunku robiła aby nie pić, to w Twoim życiu będzie wszystko super.Ukończysz szkołę i to będzie zasługą tego że nie pijesz
Także głowa do góry, nogi w ruch i na AA Myśle że wtedy wszystko pomału Ci się bedzie układało w życiu
pozdrawiam

[Namibia]

Witam wszystkich, dziękuję za odpowiedzi

[Namibia]

[Mietek]

[Franiu]

Namibia,

dzięki,ja tez się cieszę ze dostrzegłem swój problem,późno bo późno bo miałem 53lata,ale dzisiaj jestem szczęśliwym alkoholikiem,

[Halinka]

[bodziu]

[jacek78]

Namibia,

Właśnie .Uzeleżnienie krzyżowe nie jest takie proste i bardzo trudne.Bo odrzucając jeden nałóg czyli np, alkohol wokół głowy kręci sie już drugi czyli narkotyki.Albo na odwrót czyli narkotyki nie, ale alkohol wtedy zastępuje to Tak mi uzmysłowiono to na terapii, gdyż było parę osób tam z uzależnieniami krzyżowymi i w niektórych przypadkach właśnie sie tak działo.Najpierw gosciu zajmował się dwoma problemami bo myślał ze sobie poradzi, ale w większosći przypadków widziałem że odpływali.Ten zaczoł brać, a ten zaczoł pić.Troszkę to dla mnie nie było do końca zrozumiałe, bo wydawało mi sie że to jest proste jak z uzależnieniem pojedynczym.Ale jednak sie troszkę myliłem, wiec teraz roumię czemu nieraz na zwykłej terapii np. uzależnienia od alkoholu, terapeuci zastanowiają sie czy przyjać osobę z uzależnieniem krzyżowym.Podobnie miał przyjaciel który był ze mną bo miał uzależnienie od hazardu.Chcodził na terapie i nie pił, ale kasyna nie potrafił odpuscić.Przegrał domy i pola.Także jak to słyszałem, to nie mogłem w to uwierzyć
pozdrawiam

[kajadda]